هدف آنسوی مرزهاست

با نزدیک شدن به تاریخ تنفیذ و تحلیف رئیس جمهور منتصب و آغاز دادگاه مفتضح اصلاح طلبان دربند، پرسشی مطرح می شود و آن امکان ارتباط این دو با یکدیگر است. با وجود انواع اظهار نظر ها از شخصیت های مهم سیاسی و حتی فتاوی مراجع در خصوص بی اعتباری اعتراف زیر زور و شکنجه و مباح بودن بر زبان راندن کذب به قصد حفظ جان، چه اصراری می توانست وجود داشته باشد که چنین نمایش زشت و تهوع آوری اصلا آغاز شود. مردم خود می دانند که در زندان های این رژیم چه ها که بر سر بازداشت شدگان آمده است و می آید. آنها به روشنی از آنچه در این انتخابات رخ داده آگاهند. حضور پیوسته آنها در صحنه مبارزه و اعتراض این امر را حتی برای خوش خیال ترین حامیان کودتا آشکار نموده است. پس هدف چه بوده است؟
آنچه از قرائن بر می آید، دستور کار دولت کودتا در داخل سرکوب گسترده است و در واقع ترجمه وعده توسعه سیاسی محمود احمدی نژاد در واقع چیزی جز توسعه سرکوب فعالان سیاسی و اجتماعی نیست. آنچه که تاکنون رخ داده موید همین مطلب است. اعلام اعمال تغیرات ساختاری در سپاه به منظور غلبه بر توطئه های نرم نیز حکایت از همین موضوع دارد. بنابراین چه مفهومی داشت که به جای پخش اعترافات ضبط شده در اطاق بازجویی، کودتا چیان به فکر نمایشی به عنوان دادگاه علنی و با حضور وکلا باشند؟ هدف چیست؟
آنچه که آقایان آنرا مشکل اصلی می پندارند، پیش از مردم، بی اعتباری گسترده دولت است در پیشگاه جامعه جهانی. تا جایی که در میان ناباوری کشورهای درجه سوم هم سفرهای متقابل مقاماتشان را لغو نموده اند. شو های مسخره 4 ساله محمود احمدی نژاد در چنین شرایطی به پایان عجیبی نزدیک شده است. شعارهای ایشان در خصوص مدیریت جهانی از یک ادعای پوچ به سمبل حماقت و بلاهت ایشان و تیم مشاوره ایشان تبدیل شده است. حتی با وجود کنترل شرایط داخل با هر ترفندو سرکوبی، ادامه حیات دولت در جهانی چنبن بی اعتباری گسترده ای بسیار دشوار و حتی ناممکن می نماید. در عین حال ایجاد وضعی در داخل که به آرام تر شدن فضا و خلق مشروعیت ظاهری برای دولت بینجامد نیز بدون تعامل حداقلی با جهان غیر ممکن خواهد بود. در چنین شرایطی با ایجاد سیکلی معیوب دامنه مشکلات دولت کودتا در دو عرصه داخلی و خارجی افزایش خواهد یافت و حتی ممکن است زمینه بروز فجایع بسیار گسترده فراهم آید. با این اوصاف آقایان در شرایطی که با اعمال انجام شده خودشان هم دچار مشئله هستند، ایجاد یک نمایش دادگاهی ظاهرا علنی را که در آن متهمین به هر آنچه آقایان می پسندند اقرار می کنند ، راهی در جهت نیل به اهداف ذیل می دانند.
در درجه اول همانگونه که امروز مشاهده شد، متهمین هر گونه تقلب را انکار می کنند و بر سلامت کامل انتخابات صحه می گذارند. این ظاهرا باید مصرف خارجی داشته باشد، چرا که مردم خود بهتر از حتی فعالان سیاسی از رای و نظر خود آگاهند. بدین ترتیب آقایان می کوشند تا این را القا کنند که ای دنیا ببینید مخالفان ما هم صحت انخابات را پذیرفته اند پس دلیلی برای رد این انتخابات وجود ندارد. از همینک باید منتظر تقلای همه بنگاه های دروغ پراکنی ایران بود برای بوق کردن این نمایش. شاید که پس از تحلیف تعدادی پیام تبریک دریافت گردد. از سوی دیگر شاهد به اصطلاح خودزنی متهمان هستیم. هدف این است که آنها با اعلام اینکه خطاکارند و بزرگترین خطای آنها حمایت از آقایان موسوی و کروبی است در واقع بذر نومیدی، یاس و احساس شکست را به جامعه پاشیده و عملا مردم را به خانه نشینی و فروبردن بغض خویش وادار نمایند. در چنین شرایطی دولت کودتا فرصت خواهد داشت تا مهره های فعال بیشتری را به مسلخ برده و فضایی را ایجاد کند که احدی را جراتی نباشد برای دم از انتخابات و اصلاحات زدن. در اینجا می خواهیم به این آقایان دو نکته را متذکر شویم. اول اینکه ما در هزاره سوم و در سال 2009 میلادی به سر می بریم. شاید چند روز دنیا گیج بماند که جریان این محاکمه های متعفن چیست اما بر خلاف خواسته شما سالها نخواهد کشید. همانگونه که در مورد انتخابات نکشید. بلی دنیا پرسید چه شده و چند روزی هم منتظر ماند تا امواج خروشان ملت و بازتاب خشونت های ننگین شما ثابت کند که در واقع ماجرا چه بوده و چه پیش آمده است. این دوره هم طولانی تر نخواهد بود. و نکته دوم اینکه که ای حرام خواران دین به دنیا فروش، اینجا ایران است. ایرانی را نمی توان چنین فریفت. این ملت تازه بیدار شده است. به رخت خواب برو نیستیم. باشد که سر ما بروداما باورمان هرگز. در اینجا سخنی هم با برادران و خواهران عزیز عزادارمان داشته باشیم که ای حماسه سازان! وقت حماسه ای دیگر است. شروع کنیم خاتمه این افتضاح را اینبار محکم تر، متحد تر و کوبنده تر. و تو ای روسیه بدان که این کشور را راهی به سلطه تونیست. چه احمدی چه ممدعلی.